Geç Kalışlar

Geç kalışlar..

Geç kalışları sevmeli.. Beklemeye/ düşünmeye/ görmeye fırsat geç kalışlar..

Telaşın ortasında bir nefes..

***

Okullara paydos herkese tatil.. Bana/bize değil. Herkesin kaosu terk edip dinginliğe dönmeye yola çıktığı bu günlerde biz bitmek bilmeyen sınavlardan birine daha giriyoruz.. 

"Eritrositleri yıkayıp da mı saklasak ışınlayıp da mı saklasak.. Gözyaşı hücresi neremizde ne zaman görülür -Ağladığımızda yanağımızda diyesim geliyor-.. 9 yaşındaki "olgu"nun dalağı ele geliyor hemogramı aşağıdaki gibiyse tanınız nedir.." 

Bağırasım geliyor en yüksek sesimle "Yahu 'insan' bunun neresinde ?!"

 "Yaşam, şimdi ancak kavranılması ve anlaşılması gereken; oysa yaşanması, gerçeğine inilmesi ilerideki yıllara atılan yabancı bir öğe gibi önümüze getirilmiş...Her an belirtilen bi öğretiye, bizler hep hazırlanıyoruz. Neye ?" Diyor cağnım kadın..Ne güzel diyor..

Neye ?

"Bu türlü yaşama"ya biraz ara.. Programdaki boşluklardan bi tatil topluyorum.. Bir de bavulumu..Yol zamanı.. 

Zamanın akışına bırakayım derken kendimi, yolların doluluğunu unutuyorum.. Otogara vardığımda en erken otobüsün bir buçuk saat sonra olduğunu öğreniyorum; yanımdaki adam 10dk sonraya bilet alınca "E bilet yok demiştiniz  ?" Diye şaşırarak soruyorum görevliye. " 'Bayan' yanı yok hanımefendi " diyor sevgili bilet satıcısı. "Bayan", "hanımefendi" "koltuk numarası:22"..sevgili "etiketlerim", bavulum ve ben bi cafeye gidiyoruz beklemek için.. Bi çay bi kitap.. Akıp giden telaşlı insanlar, bavulları ve "yükleri" ile yola koyuluşlarını izliyorum "cümle araları"nda.. 

Tam da o anda bi cümle :" bir 'an' , zamanları, olayları, duyguları, dağları, kalın gövdeli, büyük dallı ağaçları, yeşil mavi Akdeniz'i, uzantısındaki okyanusları, okyanuslarla ufuklarda birleşen yıldızlı gökyüzünü ve dağların ardından yükselen güneşi aşan olaylarla dolu.... Kısacık anlarda çeşitli olayları, insan varoluşunun özünü, zamanı ve duyguları sınırsızlık içinde derinliğine düşünen insanlar çok mu ?" diye soruyor ben de cümlenin kendisine verdiği yanıt gibi "Bilmiyorum" diyorum.

"Ama insanlar çok..ne kadar çok.."

***

Zamanı kelimeler ve insanlarla doldurduktan sonra hesabı ödeyip kalkıyorum. 

Zamanı doldururken mesanemi de doldurmuşum; işemek için 1lira veriyorum. Bokun ve sidiğin bile sermayesi var şu dünyada.. 1liraya aldığım çayı 1liraya "işiyorum".. Çay bile "ödünç"..

Yola koyulduk.. "içeri"nin ışığından "dışarı"sı gözükmüyor.. Oysa ne severim yolu öylesine izlemeyi, ben dururken görüntülerin ardı ardına akmasını..

Hemencicik biten yolu şehir içi yolculuk izliyor. İçimi bi sıkıntı basıyor yerli yersiz.. Karanlıktan mı ? Dışarısını göremeyip nereye gittiğini bilememekten mi ? Deniz kenarından gitmektense şöforun duygusuz renksiz otobanı seçmesinden mi ? Neden? Öylesine birden.. Nalet sutyen de tam sıkıntının oturduğu yere sol mememin altıyla midemin birleştiği yere baskı yapıp artırıyor sıkıntıyı.. Sırtıma vuruyor ağrı, kusacak gibi oluyorum.. Çıkarıp atasım geliyor sutyeni.. "Memelerimi hapsetmek zorunda kalmayacağım bi dünya istiyorum arkadaş" diye haykırıyorum içimdeki çukura; yankılanıp göğsüme çarpıyor sedası.. Sonra yine nedensiz; kalkıveriyor sıkıntı göğsümdeki tahtından.

Yol da bitiyor, birazdan..

Kopçalarımdan kurtulup bedava işeyebileceğim evimde duraklamak üzere iniyorum otobüsten..

Gürültü, kömür kokusu, soğuk; bitiyor. "Bitiveriyor."

-Şimdilik..-

Umuda Koşan Herkese..

"Saha"ya ilk çıkışım..

Tel örgülerle çevrili, zeytin ağaçları ve çamurla kaplı bir alan; "yaşam alanı(!)"..

Sayıları 10-15 kadar çocuk.. Bizi girişte karşılıyor. 

Arabalardan iniyoruz. Çocukların sayısı daha da artıyor. 

Hemen bi tanesi gözüme çarpıyor. Ben (utanmadan) tir tir titrerken iki kat çorabım, postallarımla; O inadına çırılçıplak ayaklarıyla bastığı toprağa gülümsüyor. Kalabalığı arkamıza katıp

kontrole çıkıyoruz sırayla çadırları..

Çadırlar naylondan; soğuk geçirmesin diye çarşaflar germişler içlerine. Yere serdikleri halılar ise nemli ve soğuk; ıslak toprak yüzünden. 

Çoğu çadırda(2 çadır hariç) soba var. Dumanı zehir sobalar..

Takdir edersiniz ki burada "hasta" olmak "takdir-i ilahi" değil; asla.. 

Öksürük, burun akıntıları, baş ağrıları, sırt, bel ve bacak ağrıları, göğüs ağrısı, (ilaçları biten hipertansifler) , çarpıntılar, alerjiler, uyuz, sedef, böbrek taşı,cilt altı amfizemi(cilt altına hava kaçması),beslenemeyen 40günlük bebek, kalbi delik dudakları ve parmakları mosmor bir başka bebek..

***

Çarpıntısı olan 50yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim erkek bir hastanın kontrolü yapıldığı sırada yanıbaşımızdaki raylardan tren geçiyor "hızlıca".. Gürültüsünden "duyamıyoruz" bi anlık birbirimizi. Çadırdaki küçük lamba sallanıyor.. Sonra gülüşmeler duyuyorum çadırın önünden kafamı çıkarıp dışarı bakıyorum; ikizlerden birinin çişi gelmiş indirip işemiş yolun ortasına. Yani diyor ki bizlere "Her türlü "pisliğinizi" alâlade yaptığınız bu dünyada çişinizi yaparken gizlenmeniz ironinin önde gidenidir sevgili ablalarım abilerim; işiyorum en ortalık yerinize." 

Dillerini bilmeden "anlaşıyoruz" çoğuyla.. Bir "gülümsemeyle".. 

Çünkü biliriz "gülmenin dili yok"..

Çünkü biliriz içten bir gülümseme en sıcak sözcük..

***

Bu satırları da "adetsizliğine küfrederken dünyanın"-onlar; ıslak halılarda, çıplak ayaklarıyla bütün gün dört dönüp güzel dünyalarıyla bu renksiz ovayı çevirdikleri "oyun alanı"nda uyurlarken  - "sıcak evim"in "yumuşak" ve "kuru" yatağında yazıyorum.

"Dünya" kadar utanıyorum kendimden. 

"Unutma!" diyorum bugünü. "Unutma!"

Arda'nın şaşkın gözlerini, Mihriban'ın cılız bedenini, Hatice'nin "bilen" bakışlarını, mosmor dudakları ve çıplak ayakları..

"Unutma!"

Dokunmayı, gülümsemeyi unutma..

"İnsan"ı  "unutma!"

"Eksik etme yüreğinden"..

***

Umudu tazeleyen/Umuda koşan herkese..

Duygu İçer